Kopenhagen 2009. Alle wereldleiders bij elkaar om een vervolg te geven aan Kyoto. De wereld wordt warmer door de gigantische rookpluimen uit onze auto's en schoorstenen. IJskappen smelten, de zeespiegel stijgt, natuurrampen worden heftiger en het is niet ondenkbaar dat de leefomstandigheden van alle miljarden mensen op aarde steeds slechter worden door ons eigen vervuilende handelen. Kopenhagen 2009 is dè kans om gezamenlijk tot maatregelen te komen. Maar het wordt helemaal niets. De conferentie blijkt de meest milieuvervuilende ooit te zijn geweest met meer dan 25.000 (!!) ingevlogen bezoekers en wat is er bereikt?
NOPE.
Teleurstelling en irritatie was mijn deel. Wie gaat ons redden als onze 'leiders' het niet doen?
Maar ik toen vroeg ik me af met de verontwaardiging nog op m'n gezicht wat ik dan welgeteld zelf had bijgedragen aan de oplossing van dit wereldprobleem?
NOPE.
Tja, dan sta je wel met je bek vol tanden. Was ik niet degene die met afschuwen de discussies van die Angry-White-Men in koffiehuizen en broodjeszaken zo vaak had aangehoord dat 'de hoge heren in den haag' het allemaal zo verstierden?
Ik besloot om dan zelf maar eens wat te gaan doen. Wat in mijn mogelijkheden lag. En eenvoudig te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten